فضل‌الله و کرانه‌های معنایی آیات قرآن

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

مدرس و پژوهشگر حوزه

چکیده

در این مقاله نخست دلالت ایحاء و اشاره‌ای در نگاه‌های مختلف مورد مطالعه قرار می‌گیرد تا مقدمه‌ای باشد بر توضیح دلالت استیحائی در نگاه فضل‌الله. دلالت استیحائی اشاره به مدلول و معنایی می‌کند که نوعی از پیوستگی را با معنای ظاهر دارد. مدلول استحیائی رو به گسترش و عمق است و این نوع دلالت که با توجه به عموم یا اطلاق آیه، جنبه عبرت‌آموزی قصص، تداعی بُعد معنوی دلالت ظاهر، ملاک تشریع، مطالعه هم‌زمان نصوص هم‌صدا، مفهوم وصف و ... صورت می‌گیرد، تنها راه اثبات جاودانگی تعالیم وحیانی به حساب می‌آید و عامل توجیه بطون قرآن می‌باشد. فضل‌الله کوشیده است با استفاده از این نوع دلالت، اصول زندگی را از دل معنای ظاهری قرآن بیرون کشیده در اختیار تشنگان تحول براساس قرآن قرار دهد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Faḍl Allāh and Semantic Horizons of the Verses of the Qur’ān

نویسنده [English]

  • Sayyid Sajjād Ibrāhīmī
چکیده [English]

In this article first the allusive indication is studied from different perspectives as an introduction to the explanation of inspirational (istīḥā’ī) indication (dilālat) in Faḍl Allāh’s viewpoint. Inspirational indication refers to a referent (madlūl) and meaning that has a kind of affinity with the outer meaning. The inspirational referent is developing and deepening; and this kind of indication that occurs in respect to generality or absoluteness of the verse, admonitory aspect of the stories, association of the spiritual dimension, exoteric signification, legislation criterion, simultaneous study of homophonous texts, concept of attribute, etc., is regarded as the only way to prove the immortality of the Revealed doctrines and a means for explanation of the Qur’ān. Using this indication, Faḍl Allāh has attempted to extract the principles of life and provided them for those eager for development through the Qur’ān.