منابع و مآخذ
1. قرآن کریم.
2. نهج البلاغه.
3. ابن فارس، احمد؛ معجم المقاییس اللغه، بیروت، مکتب الاعلام الاسلامی، 1404ق.
4. ابن منظور، محمدبن مکرم؛ لسان العرب، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1374ق.
5. توشیهیکو، ایزوتسو؛ خدا و انسان در قرآن، ترجمه احمد آرام، تهران، شرکت سهامی انتشار، 1391ش.
6. ــــــــــــــــ ؛ مفاهیم اخلاقی ـ دینی در قرآن مجید، ترجمه فریدون بدره‌ای، تهران، نشر و پژوهش فرزان روز، 1388ش.
7. جوهری، اسماعیل‌بن حمّاد؛ الصحاح، بی‌جا، انتشارات امیری، 1368ش.
8. راغب اصفهانی، حسین‌بن محمد؛ مفردات الفاظ القرآن، قم، نشر طلیعه نور، 1429ق.
9. زمخشری، محمودبن عمر؛ اساس البلاغه، بیرت، دار صادر، 1399ق.
10. صفوی، کوروش؛ درآمدی بر زبان‌شناسی، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش.
11. فراهیدی، خلیل‌بن احمد؛ العین، بیروت، دارالهجرة، 1409ق.
12. محمدی، حمید؛ مفردات قرآن، قم، مؤسسه فرهنگی دارالذکر، 1385ش.
13. مصطفوی، حسن؛ التحقیق فی کلمات القرآن، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1368ش.
14. هادی، اصغر؛ «روشی نوین در معناشناسی مفاهیم و واژههای قرآنی»، پژوهشهای قرآنی، شماره 72، زمستان 1391، 103-86.
15. ــــــــــ ؛ «معناشناسی واژه عبودیت در قرآن کریم»، آموزه‌های قرآنی، شماره 16، پاییز و زمستان 1391، 52-23.
)