1. برنجکار، رضا (1391)، روششناسی علم کلام، قم: مؤسسه فرهنگی دارالحدیث.
2. برنجکار، رضا (1374)، «ماهیت عقل و تعارض عقل و وحی»، فصلنامه نقد و نظر، شماره 3 و 4، صص 184-204.
3. برومند، محمدحسین (1384)، نقد و بررسی روشهای تبیین حقانیت قرآن، قم: عرش اندیشه.
4. برومند، محمدحسین؛ جودوی، امیر (1385)، نقدی بر کتاب التفسیر و المفسرون، قم: عرش اندیشه.
5. جودوی، امیر؛ برومند، محمدحسین (1390)، بررسی مقاطع زمانی تاریخ تحلیلی تفسیر شیعه، یزد: انتشارات دانشگاه یزد.
6. دهخدا، علیاکبر (1373)، لغتنامه دهخدا، تهران: مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
7. رضایی اصفهانی، محمدعلی (1392)، منطق تفسیر قرآن (2): روشها و گرایشهای تفسیری قرآن، قم: مرکز ترجمه و نشر بینالمللی المصطفی.
8. ساروخانی، باقر (1370)، دایرة المعارف علوم اجتماعی، تهران: دانشگاه تهران.
9. طوسی، محمدبن حسن (بی تا)، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت: دار احیاء التراث العربی.
10. عمید، حسن (1389)، فرهنگ فارسی عمید، تهران: راه رشد.
11. عمید زنجانی، عباسعلی (1387)، مبانی و روشهای تفسیر قرآن، چاپ ششم، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
12. مطهری، مرتضی (1381)، کلیات علوم اسلامی، تهران: انتشارات صدرا.