Identification of the Rule “qāl, va lam-yaqul, kamā qāl" and its Function in the Interpretation of the Qur’an

Document Type : Original Article

Author

Assistant Professor, Research Institute for Islamic Culture and Thought

Abstract

“Interpretive rules” are macro-level guidelines that are formed to achieve a justified understanding of the text. One of the most important instructions in interpretation operations is how to discover the two layers of “deep structure and surface structure”, and the process applied in the relations of “co-occurrence and substitution” in the chain of words. The explanation of this matter is given in structural linguistics and transformational grammar. Now, the questions are raised as, “Can this method of analysis be applied to the verses of the Qur’an? Does it have intra-religious evidence? Can it be shown as an interpretive rule? And how can it be used?”
In this article, it is attempted to explain that the method of linguistic analysis is not specific to a particular text and is applicable in the text of the Qur’an as well as; and also certain evidences of the endeavors of the Imams are presented in using this method in the form of a Qur’anic rule entitled “The Rule of qāl va lam yaqul” has been formulated and the way to use it step by step has been adapted in a sample of verses.

Keywords


  1. قرآن کریم.
  2. اسمیت، نیل؛ دیردری ویلسون (1367)، زبانشناسی نوین و نتایج انقلاب چامسکی، ترجمه سهیلی و همکاران، تهران: انتشارات آگاه.
  3. بابایی، علی‌اکبر و همکاران (1392)، روش شناسی تفسیر قرآن، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
  4. باقری، مهری (1380)، مقدمات زبانشناسی، تهران: نشر قطره.
  5. پاکتچی، احمد (1387)، روش تحقیق با تکیه بر حوزه علوم قرآن و حدیث، تهران: دانشگاه امام صادق7.
  6. حر عاملی، محمد‌بن حسن (1409ق)، وسائل الشیعه، قم: مؤسسه آل البیت:.
  7. خمینی، سیدروح‌الله (1421ق)، کتاب البیع، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.
  8. خویی، سیدابوالقاسم (1413ق)، المحاضرات فی علم الاصول، قم: مؤسسة احیاء الآثار الامام الخویی.
  9. دوسوسور، فردینان (1378)، دوره زبان شناسی عمومی، ترجمه کوروش صفوی، تهران: نشر هرمس.
  10. شعیری، حمیدرضا (1381)، مبانی معناشناسی نوین، تهران: نشر سمت.
  11. صدر، سید محمدباقر (1402ق)، بحوث فی علم الاصول، بیروت: دارالکتب العلمیه.
  12. طباطبایی، سید محمدحسین (1390)، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت: مؤسسة الاعلمی للمطبوعات.
  13. عسکری، ابوالهلال (1412ق)، معجم فروق اللغات، قم: جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.
  14. علوی‌نژاد، سیدحیدر (1384)، «ترجمه پذیری قرآن و کتاب مقدس»، پژوهش‌های قرآنی، شماره 44، ص26-57.
  15. قائمی‌نیا، علیرضا (1390)، معناشناسی شناختی قرآن، تهران: پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
  16. قرطبی، محمدبن‌احمد (1364)، الجامع لاحکام القرآن، تهران: نشر ناصرخسرو.
  17. کلینی، محمد‌بن یعقوب (1387)، الکافی، قم: دارالحدیث.
  18. مجموعه مؤلفان (1384)، فصلنامه نقد و نظر، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.
  19. مشرف، مریم (1384)، «نظم و ساختار در نظریه بلاغت جرجانی»، پژوهشنامه علوم انسانی، شماره 54، ص 403-416.
  20. هاشمی، احمد (1381)، جواهر البلاغه، قم: مرکز مدیریت حوزه.
  21. واعظی، احمد (1390)، نظریه تفسیر متن، قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.