نویسنده در آغاز از نقش قرآن در ایجاد دستگاه تشریع سخن گفته آن گاه با بیان جایگاه احکام و تشریعات در نگاه قرآن، بحث را پى مى‌گیرد. سپس از دو گونه ارتباط احکام با قرآن بحث کرده، ویژگى‌هاى سبک قرآن در بیان احکام و قوانین فقهى را زیر پنج محور بررسى مى‌کند. نویسنده، پس از شرح قلمرو حضور و نظارت فقه قرآنى به عوامل درونى - بیان نامتمرکز فقه قرآنى، توجه به تنگناها و شرایط اضطرار و انعطاف پذیرى و واقع‌گرایى - و عامل بیرونى - اجتهاد مستمر و علوم فرا قرآنى مجتهدان - جاودانگى فقه و تشریعات قرآنى پرداخته و فقه اصطلاحى با فقه قرآنى را تبیین کرده و پرسشهایى را درباره آیات الأحکام مطرح مى‌کند و از ضرورت بازگشت از فقه اصطلاحى به قرآن و فقه قرآنى سخن مى‌گوید.
)