گزارش بخشى از دقتها و کنکاشهاى "المیزان" درمیدان مباحث لغوى و بلاغى است.
نویسنده بر این باور است که پرداختهاى ادبى در المیزان چشم‌گیر است، در کنار مراجعه به منابع لغوى از قبیل صحاح‌اللغه، مفردات راغب و... . علامه براى تصویر معنى لغوى واژه‌ها از آیات، عرف و سیاق کلام خداوند سود مى‌برد، در مواردى اظهارات اهل لغت را در پرتو قرآن به نقد مى‌گیرد و براى اشعار عرب نیز اعتبار چندانى قایل نیست. آنجا که قواعد دستورى زبان عربى مور استفاده قرار مى‌گیرد و گزینشى در کار است علامه از معیارهاى وضوح معنایى و سازگارى با سیاق بهره مى‌جوید. اختلاف قراءت در المیزان اهمیتى ندارد و مبنا، قراءت عاصم به روایت حفص است. استفاده علمى و مفهومى از نکات بلاغى چون: تأکید، حصر، التفات و براعت استهلال نیز در این تفسیر جایگاه ویژه‌اى دارد.
)