نویسنده در آغاز از دو نگاه نسبت به امام على(ع) یاد مى‌کند؛ یکى نگاه اهل سنت و دیگر نگاه شیعه. سپس آن دو را جامع و کامل ندیده، عظمت شخصیت امام را فراتر از آن دو معرفى مى‌کند. آن گاه قرآن‌شناسى را، والاترین مشخصه امام دانسته با استناد به نمونه‌هاى تاریخى از نقش على(ع) در حلّ پرسشهاى قرآنى، مرجعیت وى براى عالمان و علوم قرآنى و تلاش ایشان در حاکمیت بخشیدن قرآن، سخن مى‌گوید. در پایان به گواهى على(ع) درباره توانمندى و کارایى نظریه‌هاى قرآنى اشاره مى‌کند.
)