سنجش تطبیقى روش تفسیرى اهل‌بیت(ع) و صحابه در تفسیر قرآن است.
تفسیر صحابه از قرآن به تناسب وسعت‌پذیرى اندیشه و پژوهشهاى بشرى، روند تکاملى داشته است امّا گستره اندیشه و گذشت زمان از جامعیت و ژرفاى تفسیر اهل‌بیت(ع) نگاشته است.
نویسنده، نخست به موضوع چگونگى سیر رو به گسترش تفسیر قرآن و تنگناهاى تفسیر صحابى و جامعیت مکتب تفسیرى اهل‌بیت(ع) پرداخته و سپس تأثیر اندیشه‌ها و آراى اهل کتاب بر تفسیر صحابى و مصون ماندن تفسیر اهل‌بیت(ع) از آن را مورد بررسى قرار داده در ادامه به بررسى تطبیقى ابزارهاى تفسیر در مکتب اهل‌بیت(ع) و اصحاب پرداخته است. صحابه همانند اهل‌بیت(ع) به میزان بایسته‌اى به لغت‌هاى قرآنى توجه داشته‌اند. امّا صحابه برخلاف اهل‌بیت(ع) بر اشعار جاهلى بسیار تکیه مى‌کردند. از سوى دیگر، سبب نزول، تاریخ و بهره‌گیرى از سیاق از جمله ابزارهایى است که تنها در مکتب اهل‌بیت(ع) مورد توجّه واقع شده‌اند.
)