«تأویل» قرآن از دیدگاه اهل‌بیت(ع) شرح شده است.
نظرگاه مفسّران و قرآن پژوهان درباره اصطلاح تأویل گاه در خور جمع با یکدیگرند و گاه در کنار یکدیگر قرار نمى‌گیرند. برخى معتقدند که تأویل خبر دادن از حقیقت مراد است. علامه طباطبایى تمامى دیدگاه‌ها درباره تأویل را به دو دیدگاه، خلاصه مى‌کند: تأویل مرادف تفسیر است، تأویل خلاف ظاهر آیات متشابه است. علامه پس از نقد این دو دیدگاه، معتقد است تأویل در آیات قرآن به معناى حقایق آیات قرآن است. »پل نویا« تأویل را تفسیر نمادى یا باطنى مى‌خواند. امّا واژه »تأویل« در روایات اهل‌بیت گاه در برابر تنزیل قرار گرفته است و گاه در برابر تفسیر. با توجه به روایات، »تأویل« یعنى شناخت قرآن، واقعیت خارجى و تفسیر قرآن. با نظرداشت آیات و روایات، تأویل قرآن گاه در تمام آیات قرآن و گاه در بطون است و گاه در متشابهات. تأویل متشابهات مخصوص خداست و براساس باور شیعه راسخان در علم نیز تأویل متشابهات را مى‌دانند. تأویل بطون قرآن براى (اولوا الالباب( و (اولوا الابصار( امکان‌پذیر است هر چند تأویل تمام بطون از توان غیر معصوم بیرون است. بنابراین روایاتى که مردم را بر فراگیرى بطون از اهل‌بیت فرا مى‌خواند درباره ملاکها و اصول دریافت بطون است نه آنکه فهم قرآن جز از طریق روایات اهل‌بیت امکان‌پذیر است.
)