در این پژوهش آیاتی از جزءهای بیست‌و‌نهم و سیام قرآن مجید که درباره قیامت هستند، از منظر تحلیل گفتمان مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتهاند. هدف پژوهش این بود که مشخص شود ساختارهای گفتمانمدار بهکار رفته هنگام سخن گفتن از قیامت کدامند و این ساختارها چه مفاهیم و محتوایی را درباره قیامت به مخاطب منتقل میکنند. ساختارهای گفتمانمدار بهکار رفته در این آیات عبارت بودند از تعدی، وجهیت، کنش تعهدی و جملات پرسشی با کارکرد غیرمستقیم. از این ساختارها میتوان به این نتایج دست یافت: قاطعیت خداوند هنگام سخن گفتن از روز قیامت، هشدار و سعی در بیداری غافلان، تأکید خداوند بر سهمگین و وحشتناک بودن روز قیامت برای اخطار و هشدار به انسانها، قطعی و حتمی بودن وقوع قیامت.
Analysis of the Discourse of the Verses Related to the Resurrection in the Last two Parts of the Qur’ān
نویسندگان [English]
Sayyid Ḥusayn Sayyidī1؛ Zahrā Ḥāmidi Shīrvān2
چکیده [English]
In this research some verses of the twenty ninth and thirtieth parts (juz‘) of the Holy Qur’ān, which concern the Resurrection, are analyzed and reviewed from the standpoint of discourse analysis. The objective in this research was to specify which discourse-centered structures are used when talking about the Resurrection and what concepts and contents these structures convey to the addressees concerning the Resurrection. The discourse-centered structures used in these verses included aggression, popularity, commitment function, and interrogative statements with indirect application. The following can be concluded from these structures: God’s decisiveness when talking of the Judgment Day; warning the negligent and attempting to awaken them; God’s emphasis on the Judgment Day’s being tremendous and fearsome in terms of warning and bewaring the human beings; inevitability and indispensability of the occurrence of the Resurrection.
ابتدای صفحه